Over mij

Mijn naam is Antoinette Zeebregts. Al meer dan 34 jaar heb ik in de zorg gewerkt, waarvan de laatste 9 jaar in de palliatieve zorg bij het specialistisch  Zorgteam. In al die jaren heb ik de meest kwetsbare, maar ook de meest waardevolle momenten van het leven van dichtbij mogen meemaken. Steeds opnieuw raakte het me hoe intens, bijzonder en soms ook ingewikkeld de laatste levensfase kan zijn voor degene die sterft, maar ook voor de mensen eromheen.

Wat ik keer op keer zag, is dat er vaak nog veel onuitgesproken gevoelens, onverwerkte emoties of openstaande kwesties zijn. Zaken waar in de reguliere zorg meestal weinig ruimte voor is, terwijl ze juist zo bepalend kunnen zijn voor hoe iemand de laatste fase ervaart. Het zijn precies die momenten die me hebben laten voelen dat ik meer wil en kan betekenen: niet alleen op medisch of praktisch vlak, maar juist ook in het emotionele, spirituele en relationele.

Daarom heb ik ervoor gekozen mijn pad voort te zetten als holistisch stervensbegeleider. In mijn begeleiding kijk ik niet alleen naar het lichamelijke, maar juist naar de mens als geheel: lichaam, geest, hart én ziel. Want ik geloof dat een waardige en liefdevolle afronding pas mogelijk is als er aandacht is voor alle lagen van het menszijn

Mijn eerste ervaring met de dood

Als jong meisje kwam ik voor het eerst in aanraking met de dood, toen mijn oma overleed met wie ik een hechte band had. Bij het afscheid liep ik naar haar kist, in de overtuiging dat ik mijn oma daar zou zien. Maar wat ik zag, voelde niet als haar. Het overviel me zo dat ik schrok en naar de hoek van de kamer rende. Vanaf dat moment werd ik bang voor de dood; het voelde donker, kil en bedreigend.

Jaren later, toen ik in de verpleging werkte, liep ik nog steeds vaak met een boog om de dood heen. Het onderwerp was omgeven door stilte, er werd nauwelijks over gesproken en begeleiding was er niet of nauwelijks. Voor mij voelde de dood daardoor afstandelijk en onprettig.

Gaandeweg ben ik mij spiritueel gaan verdiepen en kreeg ik een heel ander zicht op het leven én op het afscheid daarvan. Langzaam veranderde mijn gevoel. Waar ik de dood eerst als zwaar ervoer, begon ik steeds meer de rust en de warmte te ervaren die er óók kan zijn. Tot op de dag van vandaag ervaar ik dat sterk: telkens wanneer ik een hospice of kerk binnenstap, voelt het alsof er een zachte, warme deken over mij heen valt en ik er volledig mag zijn.

Door de jaren heen heb ik veel mensen en hun families mogen begeleiden in de laatste levensfase. Daarbij liet ik me steeds leiden door mijn gevoel. Zo ook bij het afscheid van mijn ouders. Toen mijn vader overleed, waren wij als gezin nog niet klaar om hem los te laten. We hielden vast en het proces verliep moeizaam. Zes jaar later, bij het afscheid van mijn moeder, voelde het anders. Ik kon haar alleen maar liefde en warmte geven. Het proces verliep in zachtheid en rust. Tijdens haar sterven ervoer ik een diepe verbinding: ik voelde de aanwezigheid van engelen en zag kleuren die ik in het aardse leven nog nooit had gezien.

Deze twee heel verschillende ervaringen hebben mijn kijk op sterven voorgoed veranderd. Ze hebben me laten zien hoe groot de invloed is van de manier waarop we omgaan met het levenseinde.

Zoals er bij een geboorte zoveel warmte, liefde en aandacht aanwezig is, zo mag dat er óók zijn bij het vervolgen van de reis na dit leven.